Mart aylarının sonu,Misis köprünü az önce geçip,Çokçapınar köyüne vardık.Sabahın erken saati,Bir de soğuk ki sorma.Gece oluşan sis, tarlaların üstünde ince bir tül gibiydi sabah güneşiyle buluşunca.Ne güzel dedim içimden.Ne güzel…Ve birden sen geliverdin aklıma.Böyle bir adam değildim halbukiHep senden sonra oldu bana olan. Başka bir gün çam ağacının tepesinde bir kumru gördüm mesela,O incecik dal rüzgarla birlikte sağa sola savrulurken, kuş dengede durabilmek için kuyruğunu aşağı yukarı hareket ettiriyordu.İnanmayacaksın ama yine seni düşündüm.Hep senden sonra oldu bu gökyüzünde güzellik arayışları gözlerimin. Derken yavru bir köpek dolanıverdi ayaklarımın dibinde.Aç olmalı dedim ya da korkmuş.Çaresizliği ve masumluğu bana seni hatırlattı.Dedim ya...

Ben çok sonradan öğrendim uçurtma uçurmayı.Yaşım otuzu geçti.Elim bu ipi tutmayı daha yeni öğrendi.Havalandırmakmış asıl marifet.Rüzgarı arkana alıp, uçurtmayı savurmakmış. İlkin zor olurmuş hep, düşermiş hemence.Bir göğe kaldırdı mı, esas o zaman başlarmış eğlence. İpi usul usul salıp, öyle bırakmak icap edermiş.Uçurtma yükselir ip tükenir,İp tükenince de kol yorulurmuş. Yapmayı da bilecekmişsin.Arada tadilat istermiş.Gönyesini, kuyruğunu iyi ayarlamak gerekirmiş.Dolaşırmış bazen, çözmesini de bilmeliymiş. En zoru da uçurtma sözüymüş.Söz verdin mi bir kez, ille de tutmalıymış.Yok öyle yarına yaparız, sonra bakarızlar. *Bu şiiri, uçurtma yapmaktan anladığı ve ilerde oğlumuza ben kendim yapacağım dediği için sevgili eşime ithafen yazdım. 09/11/2023