Bir yeri neden severiz, ya da o yerden neden nefret ederiz?

Bu soruyu zaman zaman kendime soruyorum. Gördüğüm kıyı boyu denizler mi, birbirinden güzel ağaçlar mı veyahut o şehrin gelişmiş olması mı? Sahi neden seviyoruz? Hepsi değersiz şeyler aslında. Çünkü bir yer güzelse oradaki insanların güzelliğindendir bu. Yine tam tersini düşünürsek, orada yaşayan insanların çirkinliğindendir duyduğumuz nefret. Ama çamuru yine şehrin kendisine atarız. Halbuki şehir dediğiniz nedir ki? Dağ, taş, ova üzerine kurulu parklar, apartmanlar vs. Bir insan evden ya da ağaçtan nefret eder mi? Böyle bir nefret elbette saçma olurdu. O yüzden bir şehri sevmiyorum derken aslında şehirde yaşayan insanlara hitaben söyleriz bu sözü.

Gavur İzmir…?

İzmir’in gavur İzmir olduğunu söylerler mesela. Kime göre, neye göredir bu tanım? Diğer yandan gavur olmayan kesimlerin %70-80 oranlarında kaçak elektrikte su götürmez farkla önde olmaları hayli tuhaf bir durum.

Az mıdır yoksa çok mu bilemiyorum ama, Doğu-Batı ve İç Anadolu olmak üzere hayli şehir gezip gördüm. Karadeniz bölgesine gitmek kısmet olmadı ama, hep aklımın bir köşesinde durur o yeşil dağlara çıkmak.

Yolculuk yaparken sınırdan sınıra geçiyorsunuz ya, bazen öylesine farklı yaşam tarzları görüyorsunuz ki afallayıp kalıyorsunuz. Sonra kendinize ”ben nereye geldim böyle” derken buluyorsunuz kendinizi.

Kimseyi incitmek, kırmak istemediğimden şehir adını vermeden bu gezip gördüğüm ve kaldığım yerlerden bir kaçı hakkında düşüncelerimi anlatmak istiyorum. Bir şehir düşünün ki, sokakta el ele gezen bir çift göremezsiniz. Çünkü ayıp bir şeydir bu. Çoook ayıp hemde. Elalem ne der sonra? Hiç sokak ortasında el ele gezilir mi? Durup da sarılmak falan olur mu? Bir müddet sonra şehrin bunu kaldırmadığını görüyorsunuz. Böyle bir yerde insan kendini ne kadar özgür hissedip, ne kadar mutlu olabilir siz düşünün artık.

Garip bir olay daha anlatayım size.

Başka bir şehirde ise hayli garipsediğim bir toplu taşıma durumuna şahit oldum. Hayatımda belki de ilk kez böylesine tuhaf bir duruma denk geldim. Bu gözlemim elbette bir kaç günlük bir gözlem değil. Bir yanında tekli diğer yanında ikili koltukları bulunan küçük halk otobüslerini bilirsiniz. Gözlemlediğim olay ise şu; Eğer ikili koltukta oturan bir kadınsa, yanına bir erkek oturmuyor. Eğer oturan erkek ise, bir kadın oturmuyor. Bildiğin ayakta gidiyorlar.

Bazen daha da komik bir hale geldiği oluyor tabi bu durumun. Diyelim ki ikili koltukta bir erkek tek başına oturuyor. Kadın bindiğinde ayakta kalıyor. Sonra şöyle bir yer değiştirme kargaşası yaşanıyor otobüsün içinde. Tekli koltukta oturan bir süpermen kadına yer veriyor. Sonra ikili koltukta yalnız oturan abinin yanına geçiyor. Böylelikle herkes mutlu oluyor. Benim dışımda herkes tabi. Sanırım kadın iffetimi korudum, erkek ise iffete göz dikmedim diye.

Yahuu Allah aşkına siz ne yapıyorsunuz?

Bu insanlar resmen kafayı yemiş. Bu insanlar yüzünden kendimi kötü hissediyorum bazen. Çünkü onları mutlu eden şey beni huzursuz ediyor. Bir toplu taşıma aracında olduğumu hatırlayıp yanımda oturanın kadın ya da erkek olduğunu umursamadığım için kendimi veba mikrobuymuşum gibi hissediyorum.

Annem yaşında ama, kadın oturmuyor yanıma. Nasıl hissedeceğim başka? Nasıl hissedebilirim ki daha başka?
Hayır yani böyle bir davranış biçimiyle kendilerini daha mı ar namus sahibi olarak görüyorlar gerçekten anlamıyorum.

O yüzden bu durumu aşırı muhafazakarlık olarak değerlendiriyorum. Başka da bir açıklaması varsa lütfen birisi anlatsın da bileyim. Beni asıl üzen şey ise; yetişen genç neslin de böyle davranması. Çünkü anne babalarından, büyüklerinden gördüklerini tekrar ediyorlar. Belki bir kaçı sorguluyordur ama o da garibim fazla dayanamayıp sürüye ayak uyduruyordur zamanla.

Ne güzel demiş Edip Cansever;

Ah güzel Ahmet abim benim.
İnsan yaşadığı yere benzer.
O yerin suyuna, o yerin toprağına benzer.