Hepimiz birilerini geride bırakmış ya da bizi geride bırakmışlar ardından baka kalmışızdır. Hayatın cilvesi midir nedir bilmem ama bu durumu sanırım her insanoğlu yaşamıştır. Evlenen kız ailesini geride bırakır düğününde yüksek yüksek tepelere falan çalarken ağlar. Anlar ki bundan sonra ayrı bir evde yaşayacağım. Askere giden çocuk ağlar belki geri dönemem diye. Onu gönderenler de ağlar. Ölümler ayrılıklar hep birilerini geride bıraktırır bize. Hani gitmek istemezsiniz ama en sonunda gidersiniz ya, aslında en çok da o koyar insana.

Oğlan memur olmuş tayini çıktı nereye ? Batman.
Aile nerde İstanbul.
Haydi buyur..

Bu hep böyle oluyor sanırım. Gitmek gerekiyor. Ya da gidenleri beklemek.

Ama hangisi daha zordur gerçekten bilinmez. Gidene gitmek mi zordur yoksa kalana beklemek mi? Cidden bana sorsanız ben de bilmiyorum.

Kadın öğretmen olmuş. Eşi doğuda görev yapıyor asker. Her gün şehit haberleri, her gün şehit haberleri paronaya olmuş artık.

Adamda farkında tabi bu durumun. O da nasıldır Allah bilir. Bazen tek bir satır yeter her şeyi anlatmaya ama bazende sayfaları da doldursanız yine yetmez, yine yetmez.

Bunları niye anlattım? Ben de geçenlerde geride bıraktım bazı insanları.
Otogara yolcu etmek için geldiklerinde kendilerini dövmek istedim açıkçası. Yahuu gidin beklemeyin.
Karnım ağrıyor, göğsüm ağrıyor, başım ağrıyor, uykum geliyor, her taraftan bir sancı, bir huzursuzluk akın ediyor sanki vücuduma. Surat desen beş karış, çocuk gibi.
Onlar da üzgün ben de. Sonra da gittim işte.

Bu yazıyı okuyan herkeste biliyorum  ki ya beklemiş ya da gitmiştir.

Döneceğiz bir gün beee biliyorum.

Beklenenler de bize dönecek..

Bu da uzak diyarlarda olanlara gelsin be..