Biz ölümlüler, hayatımız boyunca yapmış olduğumuz ve yapacağımız bir çok şeyi, bir gün öleceğimizi bile bile yaparız. Bu yüzden ölmeden önce yapılacaklar listesi, ölmeden önce gezilecek yerler listesi, ölmeden önce izlenecek filmler, okunacak kitaplar, dövülecek adamlar gibi bir çok liste bize hep cazip gelmiştir.

Neden?

Filmin sonunda gerçekten ölüyoruz çünkü.

Bir de tüm bunların yanında, ”ölmeden önce geride bir şeyler bırakmak” isteriz. Bu istek öylesine delicedir ki, açlık gibi adeta karşı konulmazdır. Bu nedenle herkes, ölmeden önce geride bir hatıra bırakmak ister.

Ancak!

Okumakta olduğunuz bu yazı, konuyla ilgili fikrinizi değiştirebilir ve şu andan itibaren gerçekten ölmeden önce geride bir şeyler bırakmak istemeyebilirsiniz.

Dikkat! Biraz itiraf içeren bir yazıdır…

Bundan bir kaç ay evvel öncesine kadar çok uzun tarihte yayınlanmak üzere, programlanmış bir blog yazısı yazmayı düşünüyordum. Bilirsiniz işte bir gün öleceğiz, pamuğu tıkayıp gömecekler ve biz geride bir şeyler bırakmış olacağız. Sanırım insan olarak çoğumuz bunu isteriz. Fakat bunu niye isteriz bilmiyorum. Belki sadece bir hatıra bırakmak maksadıyla böyle şeyler düşünüyoruz. Ne bileyim kimisi kitap çıkartır, kimisi şiirler yazar, kimisi saklı bir günlük tutar, ses kayıtları vs..

Bulunduğumuz dijital ortam sayesinde bu isteğimizin tavan yaptığını düşünüyorum. Hem kim bilir belki yüz yıl sonra insanlar üç boyutlu simülasyon bir hatıralarını bırakır geride. Ya da belki daha da iyi tarafından bakacak olursak ölümsüzlüğü bulmuş olur. Çok fazla bilim kurgu izlediğimi ve sanırım bu satırları da onların etkisiyle yazmış olduğumu tahmin edersiniz. Hangimiz sevmiyoruz ki Allah aşkına.

Demem o ki bir kaç ay öncesine kadar gerçekten ben de zamansız gelecek ölüme bir hazırlık aşaması gibi gördüğüm yazıyı yazmak istedim. Bunu elbette gerçekleştirmedim. Yani ortada bir kaç yıl sonra kendiliğinden otomatik olarak yayınlanacak bir yazı yok. Şu anda hatta tam olarak bu ortasında bulunduğum satırı yazarken, şimdiye kadar yaşamış ve ölmüş insanların geride bir şeyler bırakmak istediği için bir takım işlerle uğraştığını düşündüm. Ne bileyim ortaya sanatsal anlamda çıkarılmış bir çok şey belki de sırf bu yüzdendir.

Bir an milyonlarca yıl önce mağaralara çizilmiş ilginç resimler geldi aklıma. Bunlar sonraki nesil için bir şeyler bırakma çabası mıydı? Yoksa ulan biri de beni hatırlasın diye çizilmiş resimler miydi?

Ben bu düşüncemden vazgeçtim.

Yani geride bir şeyler bırakma isteğimden. Aslında beni bu düşüncemden vazgeçiren tuhaf bir olayla karşılaştım. Çok yakın arkadaşım olan M.Ç ile bir gün bu konu üzerine konuşuyorduk. Hatta şu yazıyı da kendisine adamıştım. Belki merak eder de okursunuz diye linkini de koydum. Yakın arkadaşlar her telden çalar işte, bunu az çok tahmin edersiniz. Hele bir de erkek olunca. Neyse biz bu konu üzerine yoğunlaştığımızda bana bizzat yaşadığı olayı anlatmıştı.

Arkadaşım küçük yaşta babasını kaybetmişti. Aynı kaderi paylaştığımızdan birbirimizi daha iyi anlıyorduk. Zaman zaman babasının şiir defterlerini ve yazdıklarını okuduğunu söyledi. Ve elbette bunun ona ne kadar acı verdiğini de dile getirdi. Açıkçası bu durumu hiç bu açıdan düşünmemiştim. Yani biz aslında geride bir şeyler bırakalım diye çabalarken, ardımızda kalanlara ızdırap verici şeyler biriktiriyoruz. Kim sevdiklerine böyle bir şey yapar ki? Çünkü bizden geriye kalan her şey, sürekli eskiyi hatırlatacağı gibi, onlara üzüntü ve kederden başka bir şey vermeyecek!

İşte bu olay nedeniyle geride hiçbir şey bırakmamanın aslında daha iyi olduğuna inanmaya başladım. Hatta öylesine benimsedim ki bunu, şu düşüncelerimi paylaştığım blogu bile bir saatli bomba gibi kurup, havaya uçurma isteği geldi aklıma. Bu yüzden artık geride hiçbir şey bırakmak istemiyorum. Fotoğraf, yazı, görsel ya da işitsel beni hatırlatacak ne varsa işte, hiçbirini istemiyorum.