Otobüs Yazıları : 9 Numaralı Yolcu

Az önce İskenderun otogarından yola çıktım. Bloguma ilk defa bir otobüs içinden bir şeyler yazıyorum. Her seferinde muavinden hiç bir şey istemeyen tek yolcu ben olmuşumdur. Su dışında hiçbir şey. Geçen hafta bugün de aynı otobüsteydim ve aynı muavin vardı. Otogara gelmek için de aradığım duraktan aynı taksici gelmişti. Belki inanmayacaksınız ama geçen hafta anlattığı sıkıcı hikayelerine kaldığı yerden bu hafta da devam etti.

Biliyor musunuz bir kaç haftadır kafamın içinde şiddetli ağrılar var. Bir kaç saniyeliğine gelen inceden ağrılar. Yollara bakarken acaba bir tümör mü diye düşünüyordum. Şu an da böyle bir şeyden haberim yok ve mutluyum. Eğer gerçekten olsaydı ve ben bunu öğrenmiş olsaydım. Acaba hayatımda neler değişirdi?

Sanırım ilk olarak ölümle yüzleşmek için ne kadar hazır olup olmadığımı düşünürdüm. Aslında yaşam hep tuhaf gelmiştir bana. Alacak ne kadar nefesiniz kaldığını bilmeden yaşamak. En güzeli de böyle yaşamak olurdu sanırım.

Ya da kendime ee bundan sonra ne yapmak istiyorsun? Gerçekten seni ne mutlu ediyor? diye sorardım.

Sanırım yeterince alkol ve sigara alıp kafam güzel bir şekilde yazılarımı yazardım. Temel ihtiyaçlarım ve tuvalet dışında odamdan hiç ayrılmazdım. Her şeyi yazardım. Belki de yarım bıraktığım yazılarımı tamamlardım. Kim bilir belki de kafama bir kurşun sıkar kendi beynimi dağıtırdım.

İnsanlar hep umut ve huzur verici şeyler görmek istiyor etrafında. Buna okudukları yazılar da dahil. Bu yüzden bu denli karamsar bir yazıyla sizi huzursuz ettiğimi düşünebilirsiniz.

Ama yanılıyorsunuz ve bana teşekkür etmelisiniz. Çünkü tam da şu anda gerçekten sağlıklı olduğunuzun ve her an ölebileceğinizin farkına biraz daha fazlaca vardınız.
Alıp verdiğiniz nefes bile biraz daha tatlı geldi şu anda.

O halde yaşayın. Çılgınca deli dolu yaşayın. Sevişin. Sarhoş olun. Seyahat edin.

Gerisini boş verin.