Kukla Anton

Hayatımda ilk kez bir kukla gösterisi seyredeceğim için çok heyecanlıydım. Heyecanlı olmamın elbette iki nedeni vardı. Birincisi; izlemeye gideceğim kuklanın benim gibi, kısa kareli bir şortu olması ve yine benim gibi papyon takmasıydı. İkinci nedeni ise; benim adımın da Anton olmasıydı. Sokaklarda afişini görmeseydim, belki hiç denk gelmeyecek ve babama beni bu gösteriye götürmesi için ısrar edemeyecektim. Akşam 19.15 te başlayacak olan gösteri için gün ortasından hazırlanmaya başladım. O esnada babam da söylenip duruyordu:

– Akşama daha çok var. Ama bakıyorum da erkenden hazırlanmaya başlamışsın.
– Biliyorum baba. Ama Anton’u gerçekten çok merak ediyorum. Yoksa sen merak etmiyor musun?
Babam gözleri hafif ve baygın bir bakış atarak, umursamaz bir tavırla ehhh dedi.

Sekiz yaşında bir çocuk için paha biçilmez bir ödül olsa gerek bu. Bir yandan saçlarımı tarıyor, bir yandan da çarçabuk akşam olsun diye bekliyordum. Seçtiğimiz koltuk orta sıralardaydı, ama yine de hiç önemli değildi. Anton’u en arka sıralardan izlemek bile bana yeterdi. Gösteri başlar başlamaz. Herkes coşkuyla alkışladı ve Anton’un gerçekten de marifetli bir kukla olduğunu anlamıştım. Fakat bir anda o alkış tutan kalabalık, öfkelenmeye ve bağırmaya başladı. Kuklanın söylediklerinden bir şey anlamıyordum ama, sanırım bunca insanı öfkelendirecek bir şeyler söylemişti. O an korkudan babama sıkı sıkı sarılmıştım. Derken ön sıralarda oturan izleyicilerin ayaklandığını gördüm. Herkes bağırıyordu kuklaya :
– Aşağılık herif in oradan aşağı.
– Demek majesteleri ile dalga geçersin haaa.

Daha sonra ise, ellerine ne geçtiyse kuklaya fırlatmaya başladılar. Buna giydikleri ayakkabılar da dâhil. O kargaşa esnasında bir adamı, yaka paça götürdüklerini gördüm. Salon ise darmadağın olmuştu. Ne olup bittiğini anlayamıyordum. Babam beni kucağına aldığı gibi oradan uzaklaştı. Ertesi sabah bir adamın idam edileceği haberi yayılmıştı her yerde. Merakıma yenik düşüp, gösterinin yapıldığı salona tekrar gittim. Temizlikçi bir yaşlı adam dışında kimsecikler yoktu salonda.

Akşam yemeğinin ardından yağmurun başlamasıyla büyük annem seslenmeye başladı.
– Anton! Atlar hala bahçede onları ahıra götür hadi.
– Peki büyük anne. Diyerek tam çıkıyordum ki, bir şeyler yazmak için güzel bir zaman olduğunu hissederek, masa üstündeki daktilomu kucağıma aldığım gibi dışarı çıktım.
Muhtemelen büyük annem arkamdan ”bu çocuk ne zaman adama olacak” diye söylenmiştir. Duymasam da biliyorum. Ne fark eder ki?

Atları yağmur altından alıp ahıra götürdüm ve asılı duran gaz lambasını yaktım. Daktilomu büyük annem hediye etmesine rağmen, neden bir şeyler yazmama kızıyor bir türlü anlamıyordum. Daktilomu ahırda duran eski ve ortası çatlak olan masanın üzerine bıraktım. Kağıtlar biraz ıslanmıştı ama zaten kayda değer pek bir şey yazamayacağım için pek önemi yoktu. Ellerimi birbirine sürtüp, parmaklarımı çıtlattıktan sonra, hadi bakalım diyerek kağıdı daktiloma hevesle yerleştirdim. Ama o boş kâğıda dakikalarca bakacağım hiç aklıma gelmemişti. Tek bir harf! Sadece tek bir harf için bile dokunmamıştım daktilonun tuşlarına. Sonrasında ise boynumu büküp, pencereden gecenin karanlığında yağmakta olan yağmuru izliyordum. Ardından daktiloya dökülen ilk kelimeler geldi.

– Yağmur gecenin karanlığında, hızla yağıyor. Atlar korkuyor.. Büyük annem azarlıyor ve bennn oturmuş burada salakça şeyler yazıyorum..

Lanet olsun! Bunlar ne Tanrı aşkına. Yok yağmur yağıyormuş, yok atlar korkmuş. Sinirle kağıdı çıkardığım gibi fırlatıp attım. Saatler geçmesine rağmen yazabildiğim tek şey bu aptalca kelimeler. Hevesim kırık bir şekilde eve girdim ve uyumak üzere yatağıma yattım. Annem erken saatlerde uyumama pek alışık olmadığından meraklanıp yanıma geldi.

– İyi misin, kötü bir şey mi oldu?
– Eeee hayır, hayır her şey yolunda gayet iyiyim.
– Peki o halde, yarın sabah erken kalkıp bana yardım edersin.
– Ne yardımı? Yarın sabah ne var ki?
– Şu eski püskü eşyalar vardı ya.. Büyük annenin yanına taşındığımızdan beri bakmadık. Atılacaklar varsa atarız, işe yarar şeyleri alır ve geri kalanı ucuz ucuz elden çıkarırız.
– Eski püskü ne var ki, atalım hepsini gitsin işte. Neyse yarın birlikte bakarız.
– İyi geceler Anton.
– İyi geceler anneciğim.

Annem de bir şeye taktı mı takıyor. Eski püskü eşyalar, sanki keseyle altın çıkacak arasından. Bir kaç fotoğraf, eski dikiş makinesi, kırık sandalyeler .. Anton..!!
Sahi Anton! Nasıl da unuttum ben onu yıllarca. Acaba duruyor mudur? Ya kaybolduysa bir yerlerde? Çıkıp baksam mı? Yok yok en iyisi sabahı bekleyeyim. Offf ya kaybolduysa gerçekten? Dayanamıyorum çıkıp bakacağım.

– Ne o uyku tutmadı mı Anton? Uykun var sanıyordum?
– Aslında yatacaktım ama uyku tutmadı işte. Ben diyecektim ki, şu eşyalara şimdi de bakabiliriz.
– Şimdi mi? Yarın dediğimde homurdanıyorsun, ama bana kalkıp gece bakalım diyorsun.
– Biliyorum anne ama galiba bir şeyin kayıp olabileceğini hatırladım.
– Ne gibi bir şey? Bu kadar önemliyse şimdiye kadar neden aklına gelmedi?
– Hayır aslında öyle çok değerli bir şey değil. Sadece bir kukla.
– Hay Allah gece yarısı bende önemli bir şey sandım. İyi yarın bakarız.. Bu çocuk vallahi deli. Hem erkenden yatağa giriyor, hem de yataktan çıkıp kuklayı soruyor.

Umarım kaybolmamıştır.

Neyse artık sabah olmasını beklemekten başka çarem yok.
Yatağıma yattım ama bir yandan da Anton’u düşünmeden edemiyorum.
Sabah annemin hala yatıyor musun miskin? Sesi ile güne uyanmış olsam da, heyecanla aşağı indim ve yüzümü yıkayarak anneme ‘’ee ne zaman başlıyoruz’’ diye sordum. Büyük annem işkillendi ve yine ne haltlar karıştırıyorsun diye sordu.

– Ne haltı büyük anneciğim, sadece anneme eski eşyaları ayırmak için yardım edeceğim.
– İyi aferin öyleyse. Seni hep böyle görmek isterim Anton.

Büyük annemden de aferini aldığıma göre, artık şu eski eşyalara bakabiliriz. Fakat birden annem karıştı söze, dur bakalım önce şu kahvaltını et.
– Of anne peki tamam.
Tabağımda olan ne varsa hızlıca silip süpürdükten sonra, eski eşyalara bakmak için annemle işe koyulduk.
Bir yığın toz ve örümcek ağının arasında kukla aramak, pek akıl karı bir iş değil. Ama yine de Anton’u bulmalıyım diye düşündüm. Annem bir yandan atılacak, satılacak diye ayırırken ben ise sadece Anton’u arıyordum. Annem aradığın kukla bu mu yoksa? diye sordu.
Sevinçle baktım ve Anton’u uzun bir aradan sonra gördüğüm için heyecanla elime aldım.

Koşarak aşağı indim ve elime aldığım ıslak bir bez parçasıyla güzelce bir temizledim. Renkleri biraz solmuş. Eee onca zaman biz solmadık mı sanki? Neyse yarın tekrar boyar ve üstüne bir de cila çekerim.
Anton’u yatağımın başucunda duran sehpanın üzerine bıraktım.

Ertesi gün, Anton’u tekrar boyamak için, bir kaç küçük kutu boya ve cila aldım. Misina almayı unutmuştum. Fakat daha önceden üzerinde bir misina olmaması hayli garip gelmişti. Bu yüzden kullanmadığımız oltanın misinasını sökerek Anton’a taktım. İlk hali kadar iyi görünüyordu.
Hiç yeteneğim olmamasına rağmen Anton’u oynatmaya çalıştım ve Anton’un gerçekten de farklı bir kukla olduğunu o gün anladım. Sanki ben onu oynatmıyorum da, kendisi oynuyor gibiydi.

Ertesi sabah uyandığımda Anton’un misinalarından iki tanesinin koptuğunu gördüm.

Biraz canım sıkılmıştı açıkçası. Nasıl olduğunu bilmiyordum ama, yine de onarmak için tekrar yeni bir misina taktım. Bir kaç gün ara verdiğim yazma eylemine de bugün yeniden başladım. Anton için bir öykü yazmaya karar verdim sonra. Kafamda bir çok şey canlanmıştı bile.
– Muhteşem kukla, Anton’un maceraları.
Kağıdım kalmadığı için yeni kağıt almak üzere çarşı yerine indim. Eve döndüğümde hevesle daktilomun başına oturdum ve Anton’u masadaki daktilomun yanı başına koydum. Tam ilk satırı yazacaktım ki, misinalardan birinin tekrar koptuğunu gördüm. Koşarak aşağı kata indim ve büyük annem ve anneme kuklama dokunup dokunmadıklarını sordum. Onlar ise odama hiç girmediklerini söylediklerinde şaşkınlığım iki kat artmıştı.

Tekrar yukarı çıktım ve Anton’u elime aldım.
– Nesin sen? Tüm bunlar ne anlama geliyor?
– Misinanı tamir ediyorum ama her seferinde kopuyor.

O anda Anton’un o tahtadan yapılma yüzünde bir tebessüm olduğunu hissettim. Bir an korkuya kapılarak Anton’u masaya bıraktım ve sokağa çıkmaya karar verdim sonra. Sanırım biraz hava almak iyi gelecek. Bir an kendimi o eski salonun önünden geçerken bulmuştum. Daha sonra o gün olanları tekrar düşünmeye başladım. Yaşlı temizlikçiyi tekrar görmeyi dilerdim ama, adam çoktan ölmüştür. O yüzden cadde üstünde bulunan bir kaç dükkana uğrayarak, o gün olanlar hakkında bir şeyler öğrenmeye başladım. İl girdiğim dükkan bir kasaptı. Karşımda duran hayli heybetli bir adamı görünce, kasaplar neden bu kadar iri olur ki hiç anlamıyorum diye geçirdim içimden.
– Buyurun bayım bir şey mi istediniz?
– Eee ben sadece bir şey soracaktım.. Çok eskilerden kukla oyunları oynatılırdı. En meşhur olanları ise, Anton adında kısa pantolonlu papyonlu bir kuklaydı sanırım.
– Bunları neden anlatıyorsunuz bayım?
– Şey ben sadece küçükken onun gösterisine gitmiştim. Sonra halk birden öfkelendi ve sahneye bir şeyler fırlatmıştı. Neden olduğunu anlamamıştım.
– Evet o gün olanları biliyorum. Ben o gösteriyi izlememiştim. Ama olup bitenlerden haberim oldu. Çünkü duymayan kalmadı.
– Ne oldu efendim, neyi duymayan kalmadı?
– Kuklacı Bay Smith, majesteleri hakkında ileri geri konuştu. Hâlbuki öyle bir adam değildi. Fakat son günlerde paraya ve kadına düşkünlüğü herkesçe biliniyordu. Üstelik durmadan içiyordu.
– Şöhret başını döndürmüş olmalı.
– Evet aynen öyle. Kukla sanatında en iyisiydi ama o gün öyle yapması hayatına mal oldu.
– Peki kuklaya ne oldu sonra?
– Kukla mı? Kukla kimin umurundaki bayım.
– Anladım efendim. Peki, çok teşekkür ederim.

Vay canına demek olanlar aslında buymuş.

O adam majesteleri hakkında konuşarak anlaşılan kendi hayatıyla oynamış. Peki ama bunu neden yapsın ki? Neyse artık eve gitsem iyi olacak.

Asabi kukla adında yeni bir öykü yazmaya başladım.  Asabi dememin nedeni ise, bir adamın hayatına mal olduğu için. Aslında adam kendi söylemiş tüm o kelimeleri ama yine de böyle bir hikâye yazmak istedim.

Anton’u tekrar elime aldım ve onunla konuşmaya başladım. Bir yandan onu bir kişiliğe büründürüyor, bir yandan da öykümü yazmaya devam ediyordum. Anton! Hırçın ama iyi kalpli kukla. Yardımsever ama aynı zamanda içinde kötülük barındıran bir kukla. Boynundaki papyon beyefendi kişiliğini gösteriyor.
Öykü içindeki diğer karakterleri yazmaya başladığım anda, nefes alamayacak kadar zorlandığımı hatırlıyorum. Çaresizce Anton’u elime alarak bana yardım et diye yalvardım. Sonrasında ise, her karakter için bir kukla yaptırmaya karar verdim. Kukla karakteri öylesine yansıtmalı ki, küçük bir biblosu gibi görünmeliydi.

Bu düşüncenin ardından yazmayı kısmen bırakarak, oyuncakçı dükkânlarını tek tek gezmeye başladım. Kukla yapmak, kukla oynatmak yasaklandığından bu yana kimse kukla yapmıyordu. Daha doğrusu Anton’un son gösterisinden beri. Fakat yine de, girdiğim bir oyuncakçıyı kukla yapması için ikna etmiştim. Oyuncakçı pek vurdumduymaz ve vaktinin çoğunu oyuncak yaparak geçiren bir adamdı. Ona kukla yapmanın yasak olduğundan söz etsem de, istediğin fiyata yaparım dediğinde çok sevinmiştim. Sadece tek bir şartı vardı oyuncakçının.
– Kuklaları benim yaptığımı ve benden aldığını asla söylemeyeceksin. Eğer bu konu da anlaşırsak bende istediğin kuklaları sana yapabilirim.
– Anlaştık o halde. Yarın tekrar uğrayıp yapmanız gereken kuklanın detaylarını anlatırım size.

Eve döndüğümde Marina’yı düşünmeye başladım. Marina öykü karakterlerimden biri. Kocasıyla parası için evlenmiş aşağılık bir kadın. Üstelik güzel bile değil. Marina! Şişman koca karı. Seni elime almak için sabırsızlanıyorum. Hakkında pek bir şey bilmiyorum ama avuçlarıma aldığım zaman bana hükmetmen gerektiğini anlayacaksın..

Sabah uyandım ve Marina’nın fiziksel özelliklerinden bahsettim oyuncakçıya. Oyuncakçı merak edip sordu?
– Benden şişman ve çirkin bir kukla yapmamı mı istiyorsun?
– Evet efendim. Çalışmalarım için ona ihtiyacım var. Üstelik gerçek hayatta Marina’lara rastlamakta gayet mümkün. Çirkin bir kukla neden olmasın ki?

Oyuncakçı ikna olmuş olma ki;
– Galiba doğru söylüyorsun. Çok haklısın diyerek.. Başını öne arkaya salladı ve söylediklerimi onayladı.

Her kuklanın yapımı, sabahtan akşama tam bir gün sürüyordu. Marina’nın ardından, Polis Jarwel ve sakat bacaklı çocuk olan,  Henry adında iki kukla daha yaptırmıştım. Bir yandan öykülerimi tamamlıyordum ama, bir yandan da kukla yapımı için para yetiştirmeye çalışıyordum. Annemden sık sık para istemek zorunda kalmak açıkçası utandırıyordu beni. Fakat çalışmalarımın meyvesini alacağım günü sabırsızlıkla bekliyordum.

Aradan geçen iki yılın ardından bir kitap çıkaracak kadar öykü yazmıştım. İlk öykü kitabımı borç harç bir şekilde yayınladım. Doğrusu bu kadar ses getireceğini düşünmemiştim. Ama ellerinde kitabımı görmediğim insan sayısı, yok denecek kadar azdı. İnsanlar okurken kendilerini öylesine kaptırıyordu ki, kahkahalarına ve hüzünlerine çoğu kez şahit olmuştum. Artık ünlü biriydim. Anton’un öyküleri dendiğinde bilmeyen insan yok gibiydi. Hatta insanlar öykülerimi ezberleyip, diğer insanlara anlatıyordu. Bu hoşuma gidiyordu elbette. Fakat yarım yamalak anlatmaları pek de içime sinmiyordu.

Üç yıl sonra, oyuncakçı dükkanında rastladığım bir kıza aşık olacağımı hiç düşünmemiştim. Aşkın gerçekten de bilimsel olarak kanıtlanamayan tek şey olduğunu düşünmüşümdür çoğu zaman. Öylesine garip bir his ki, insan kim olduğunu, nerede olduğunu, her şeyi unutuyor. Hatta o an, zaman durmuş gibi hissettiğimi hatırlıyorum. Dayanamayarak kıza doğru yaklaştım ve konuşmaya başladım.

– Affedersiniz.. Adınızı öğrenebilir miyim?
– Sizzz Bay Anton. Öykülerinizin çoğunu okudum gerçekten mükemmel bir yazarsınız. Aman tanrım şu anda sizinle konuştuğuma inanamıyorum.
– Bennn şeyy. Benimle evlenir misiniz?
– Ben mi? Yani sizinle mi? Bay Anton bakın. Size karşı, daha doğrusu yazdıklarınıza karşı bir sempati duyuyorum. Ama evlilik gibi ciddi bir kararı böylesine pat diye söylemeniz beni oldukça düşündürdü.
– Hayır lütfen.. Beni yanlış anlamayın. Size ilk gördüğüm anda aşık oldum. Ömür boyu yanınızda olabilirim. Sizin gibi bir peri başucumda olursa, daha güzel öyküler yazacağıma inanıyorum.
– Teklifiniz için teşekkür ederim Bay Anton. Ama bu garip tavrınıza hala bir anlam veremiyorum.

Adını bile öğrenemeden, ardından öylece bakakaldım. Kaybetmek istemediğim için, peşinden giderek takip etmeye başladım. Fark etmiş olmalı ki? Bir anda dönüp siz hala peşimden mi geliyorsunuz diye çıkıştı. Kendimi tutamayıp sokak ortasında bağırmaya başladım.
– Sizi seviyorum. Benimle evlenir misiniz?

Etraftaki insanlar bir anda başımıza toplanmıştı.

– Bu Bay Anton değil mi?
– Baksana kıza evlenme teklif ediyor.
– Hadi kabul et. İyi bir adamdır Anton.

İnsanlar resmen kızın üzerinde baskı yapıyordu. Ama işime geldiği için ses çıkarmıyordum. Kız tebessüm etti ve hiç bir şey demeden oradan ayrıldı. O ayrılırken arkasından tekrar bağırdım.

– Yarın aynı saatte oyuncakçıda bekleyeceğim sizi!

Ertesi günün gelmesini sabırsızlıkla bekliyordum. Eve geldiğimde yaşlı büyük annem ve annem bende bir gariplik olduğunu anlamış ve dayanamadan sormuşlardı.

– Bugün pek bir neşelisin bir gariplik var sende. Hadi anlat bize bugün ne oldu?

Olup biten her şeyi anlatıp aşık olduğumu ve evlenmek istediğimi söyledim. Bir anne için, oğlundan bundan daha güzel bir haber duymak olmazdı sanırım. Bu habere oldukça memnun oldular ve sevincimi ikiye katladılar.

Ayakkabılarım gıcır gıcır parlıyordu. İpek kumaşlar, mis gibi kokular hepsi onun içindi. Teklifimi kabul edeceğini biliyordum ama yine de içimde garip bir şüphe vardı. Oyuncakçıya gittim ve beklemeye başladım. Oyuncakçı;
– Bugün kukla yaptırmak için gelmedin anlaşılan. Şıklığına bakılırsa başka bir durum var sanırım.
– Evet. Bugün evleneceğim kız gelecek ve ben ona tekrar evlenme teklif edeceğim. Sence kabul eder mi?
– Eder tabi canım senden iyisini mi bulacak. Gençsin, yakışıklısın, varlıklısın, seni sevip sayan onca insan var. Üstelik yazarsın.

Oyuncakçının bu sözleri biraz da olsa içimi rahatlatmıştı. Eee peki diye tam ikinci sorumu soracakken, kapı üstündeki o ses çıkarın püsküllerin sesini duydum ve başımı hafifçe kapıya doğru çevirdim. Onu bu kadar güzel göreceğimi düşünmemiştim. Hali tavrına ve giyim kuşamına bakılırsa bugünün yalnızca benim için değil, onun içinde özel bir gün olduğunu anlamıştım.

– Merhaba. Sizi tekrar görmek beni çok mutlu etti. Dünkü kabalığım ve sizi zor durumda bıraktığım için özür dilerim.
– Dün beni zor durumda bıraktığınız doğru. Ama aynı zamanda mutlu da ettiniz.
– Sahi mi? Buna çok sevindim. Şeyy hala adınızı bilmiyorum.
– Adım Fridaa.
– Yani şu ünlü ressam Frida gibi mi?
– Evet ama benim ismimin sonunda iki a bulunuyor. Nedenini bilmiyorum. Sadece bu ismi vermişler.
– Belki de yanındaki fazla olan ‘A’ Anton’un ‘A’sıdır.

Güldü ve o an onunda bana âşık olduğunu anlamıştım. Fridaa ile 2 ay sonra evlendik. Bu evlilikten bir de oğlumuz oldu. Yeni kitaplarımı ise arka arkaya yazmaya başlamıştım. Çalışma odamda tam 170 kukla saklıyordum.  Evet onları saklıyordum çünkü hepsi ticari sırlarım olmuştu. Onlarla öylesine bütünleşmiştim ki, hepsinin kim olduğunu biliyordum. Bazen aynı kuklayı farklı öykülere koyuyordum. Bu tıpkı bir oyuncunun iki ayrı filmde oynaması gibiydi. Her kukla benim için özeldi. Fakat en özel olanı tabi ki Anton’du.

Neredeyse haftanın her günü çalışma odamda sabahlıyor ve kuklalarla konuşuyordum. Anton’u kucağıma aldım ve ileri geri sallanan dinlendirici tahta sandalyeme oturdum.
– Söylesene Anton! Yeni hikayemizi nasıl yazalım.
– Haa bir fikrin yok mu?
– Özel olduğunu biliyorum. Sen buradaki tüm kuklalardan farklısın. Sen olmasaydın belki de bugün diğer kuklalar da olmazdı.
– O adamı neden öldürdün Anton!
– O adam aptalın tekiydi. Sadece para ve kadın düşkünü bir aşağılıktı.

Anton!!!

– Yooo bu gerçek olamaz. Aklımı kaçırıyorum sanırım. Yooo. Rüya görüyorum sanırım. Gerçek değil bu.
– Dedim ki : O adam aptalın tekiydi!
– Aman tanrım.. Bunca zaman yaptığım her şeyi izliyor muydun yani? Her şeyden haberdar mıydın?
– Misinaların çürük olduğu için mi koptuğunu sanıyordun?
– O adamm!
– O adamı sen.. Peki ama neden??
– Evet o adamı ben öldürdüm. Çünkü ölmeyi hak ediyordu.
– Hayır kimse ölmeyi hak edemez. Hayır hayır..
– Elbette eder.
– Ona, tıpkı sana olduğu gibi şan ve şöhret kazandırdım. O sarhoş parmaklarıyla beni kendisinin oynattığını mı sanıyordun? Elbette orada oynayan bendim. Sahnedeyken misinalarım hiç olmadı benim. Bu sırrımı elbette biliyordu. O yüzden idam edilirken savunmasında, ben değil her şeyi kukla yaptı. dedi.. Fakat insanlar sadece alay edip güldüler buna.
– Neden öldürdün?
– Bana kötü davranıyordu. İşi bitince kenara fırlatıp atıyordu. Sahi siz insanlar neden böylesiniz? Bir şeyi işiniz bitince neden fırlatıp atıyorsunuz. Benim bir kukla oluşum saymıyorum, kendi içinizde bile böylesiniz. Bir kukla olarak belki değersizim ama, insan olarak, insanı bile fırlatıp atıyorsunuz. Bu sizin doğanızda var. ve ben sizin gibi değilim!

– Bak bu konuştuklarımız aramızda kalacak. Sakın karımla ya da çocuğumla konuşayım deme! Yoksa seni şöminedeki ateşe atarım.
– Ne o! Sende mi beni kötü davranmakla tehdit ediyorsun? Halbuki daha beş dakika öncesine kadar nasıl bir öykü yazalım diye benden yardım istiyordun.. Baksana şu odaya, raflara düzdüğün onlarca kukla var. Hangisi seninle konuşuyor? hangisi sana yardım ediyor? Madam mı? Yoksa şu ihtiyar mı?
– Lütfen artık daha fazla konuşma. Yardımların için sana minnettarım ama kimseyle konuşmanı istemiyorum.

Birden kapının çalındığı duydum ve Anton’a yeniden tembih ettim.
– Sakın! Orada öyle kal ve kıpırdama.
– Ben bir kuklayım unuttun mu? Benimle konuştuğunu söylersen insanlar sana deli diyecektir.
– Kes artık kapa şu çeneni!

– Hayatım sen miydin?
– Kahve ve süt getirmiştim. Hayrola yüzün bembeyaz olmuş hasta falan mısın?
– Yooo. İyiyim yok bişey.
– Hayır iyi değilsin sen, hemen doktor çağırıyorum.
– Sana yok bişeyim dedim!
– Hiç böyle azarlamazdın beni, bilmeden seni kıracak üzecek bir şey mi yaptım.?
– Afedersin sadece biraz fazla yorgunum.
– Biraz dışarı çıkıp dolaşsan iyi gelir belki, bütün vaktini burada kuklalarla harcıyorsun.
– Bak Fridaa sana bir şey söylemem gerek…
– Dinliyorum Anton. Yoksa kötü bir haber mi var?
– Dokunma ona! Çek ellerini!
– Ben sadece etrafı topluyordum. Kukla Anton’u sevdiğini biliyorum ama bu kadarını bilmiyordum.
– Sadece biraz yalnız kalmak istiyorum. Lütfen beni biraz yalnız bırakır mısın?
– Bir şey isteyecek olursan…
– Hayır istemiyorum!

– Anton’un nesi var böyle… Onu hiç böyle görmemiştim.

– Kapı çalıyor iyisi mi şu kapıya bakayım.
– Anneciğim hoş geldiniz.
– Hoş bulduk Fridaa nasılsın?
– Teşekkür ederim siz nasılsınız?
– İyiyim bende. Anton evde mi?
– Evet yukarda anneciğim çalışıyor.
– Onu da bir görsem iyi olacak..
– Şeyy Anton biraz meşgul ve rahatsız edilmek istemediğini söyledi. Şimdi görmeseniz daha iyi…
– Ne demek o benim oğlum. Yoksa hasta falan mı?
– Hayır sadece…

Tık tık tık…

– Sana beni rahat bırakmanı söylemiştim. Anneciğim sen misin? Hoş geldin.
– Seni hiç böyle görmemiştim Anton. Neden bu kadar sinirlisin? Evliliğin iyi gitmiyor mu? Üstelik bak çocuğunuz da oldu? Sorun ne?
– Hiç. Hiç anneciğim sadece biraz yorgunum o kadar.
– Peki ama üzme Fridaa’yı.

– Anneciğim kahve ya da çay ister misiniz?
– Teşekkür ederim Fridaa. Fazla kalmayacağım.
– Ama daha yeni geldiniz. Akşam yemeğine kalmanız bizi mutlu ederdi.
– Peki o halde. Mutfakta birer çay içelim.

Annem Fridaa ile mutfağa geçmeden önce usulca kulağıma fısıldamadan edemedi.
– Fridaa çok iyi bir kız. Onu üzme olur mu?

– Kaç şeker istersiniz anneciğim?
– Boş ver çayı, kahveyi de; Anton neden böyle davranıyor onu anlat Fridaa kötü bir şey mi oldu?
– Hayır, yok aslında ama…
– Aması ne? Ben senin de annenim. Seni neden üzüyor Anton?
– Bilemiyorum anne. Son günlerde biraz garip davranmaya başladı.
– Nasıl yani?
– Kuklalarla konuşuyor.
– Hay Allah bu muydu tek sorun? O hep öyledir. Kuklalar onun arkadaşları gibidir.
– Evet anneciğim biliyorum ama bu sefer ki çok başkaydı. Odasından onu neden öldürdün diye bağrışma sesleri duydum. Sanki odada biri daha var gibiydi. Üstelik ben odasına girince bana da bağırdı. Ona sadece biraz hava almasının iyi geleceğini söylemiştim. Daha sonra ise odasını toplamak istedim. Kukla Anton’u elime aldığımda ise, dokunma ona diyerek beni azarladı.

– Sen ciddi misin Fridaa? Anton benim oğlum. Onu ben büyüttüm. Daha önce kuklalarla şakalaşmasına, konuşmasına tanık oldum ama böyle bir şeyi hiç görmedim.
– Evet anneciğim anlattıklarım doğrudur. Onun için çok endişeleniyorum.
– En iyisi doktorunu aramak, belli ki sinirleri harap olmuş.
– Neydi şu sizin aile doktorunun adı?
– Bay Edward.
– Hah. Sen bugün onu ara yarın müsait olunca uğrasın.
– Peki anneciğim. Teşekkür ederim.
– Anton doktorun neden geldiğini sorarsa, Nicolas’ın biraz ateşi olduğunu o yüzden çağırdığını söylersin. O arada kendisini de muayene olmaya ikna edersin. Hadi dikkat edin kendinize.

– Anton annen gidiyor…  Müziğin sesinden duymuyor sanırım. Kaç gündür Beethoven’ın Moonlight Sonata’sını dinliyor.
– Boş ver bırak çalışsın. Bir kaç gün sonra yeniden uğrarım ben size.
– Peki anneciğim görüşmek dileğiyle.

Annem bende bir gariplik olduğunu hissetti sanırım. O kadar mı kötü görünüyorum acaba? Sıcak bir duş beni kendime getirir sanırım.
– Fridaa duşa giriyorum canım. Nicolas’ı yanımdan alır mısın?
– Gel bakalım Nicolas babacık duş alacakmış.

Sular saçlarımdan ayak uçlarıma gelene kadar düşündüğüm tek şey vardı.. Kukla Anton nasıl konuşuyordu?
– Belki de hayal gördüm.. Hayır hayır hayal değildi. Üstelik o adamı nasıl öldürdüğünü bile anlatmıştı. Aklımı kaçırıyorum sanırım. Fridaa’yı da çok üzdüm boş yere.  Söylesem mi acaba? Hayır hayır söyleyemem. Böyle bir şeyi bilmek bana olduğu kadar ona da zarar verebilir. İyisi mi sakin kafayla daha sonra düşüneyim bunları.

– Çıktın mı hayatım.
– Nicolas nerede?
– Senin odanda kuklalarla oynuyordu.
– Ne! Kuklalarla mı?

Anton’u Nicolas’ın elinde görünce deliye döndüm.
– Bırak o kuklayı! Bir daha kesinlikle ama kesinlikle bu odaya girmeyeceksiniz. Hiç kimse girmeyecek anladınız mı beni?
– Alt tarafı bir kukla, onlara verdiğin değeri çocuğuna bile göstermiyorsun. Çok değiştin sen Anton. Artık tanıyamıyorum seni.
– Kes artık ve bir daha bu odaya sakın girme. Ne sen, ne de Nicolas!

– Gerçekten çıldırmış olmalısın Anton.
– Az evvel karını ve sırf benimle oynadığı için küçük oğlunu azarlayarak kapı dışarı ettin.
– Sennn. Sennn. Her şeyin sebebi sensin. Sesini duymadığım zamanda bile kafamın içindesin.
– Ben bir kuklayım Anton. Karın kapı önünde ağlıyor ama sen hala benimle ilgileniyorsun.
– Sus artıkk! Sus!
– Fridaa.. Fridaa.. Fridaa neredesin?

Masanın üzerinde bir not duruyor. Fridaa yazmış olmalı.

– Artık sana ve kuklalarına daha fazla tahammül edemiyorum. Nicolas’ın sağlığı için böylesi daha iyi.

Günlerce yemek yemeden evin içinde deliler gibi dolaşıyordum. Fridaa yok. Nicolas yok. Kimse yok. Sadece lanet olasıca kukla Anton var. Anton’u çalışma odamdaki masanın çekmecesine kilitleyip dışarı çıktım. Çarşı yerindeki küçük meyhaneye uğrayarak içmeye başladım. Bir yandan içiyor bir yandan da, eski öykülerimi anlatıyordum meyhanedeki insanlara. Çok geçmeden bayılmışım. Gözümü açtığımda etrafımda insanlar toplanmıştı. Sarhoş olmama rağmen konuşmaları hatırlıyordum.

– Yazık karısı gittikten sonra perişan oldu adam.
– Sahi neden gitmişti?
– Laf aramızda Anton biraz kafayı yemiş diyorlar. Kuklalarla kavga ediyormuş.
– Vah vah pek de iyi bir çocuktu. Yardım edin de evine kadar taşıyalım bari.

Ertesi günün öğle vaktinde gözlerim yarı açık yarı kapalı, dağınık saçlarla uyandım. Daha sonra çalışma odama giderek Anton’u çekmeceden çıkardım. Daha sonra elime büyük şişe bir rom alarak içmeye devam ettim. Oturma odasında büyük koltuğa sırt üstü uzanarak kukla Anton ile konuşmaya başladım.

– Söylesene Anton sana bu ismi kim vermiş?
– Sen verdin Anton.
Hiç bu kadar kahkaha attığımı hatırlamıyorum. Fakat kukla Anton’da gülüyordu. O kahkahanın yerini asabi bir bakış almıştı sonrasında yüzümde.
– Yine ne saçmalıyorsun sen?
– Saçmalayan sensin. İlk andan beri bilmen gerekirdi. Hatırla. Hatırla. O salonda beni ilk gördüğün günü hatırla. Kıyafetlerimiz bire bir aynıydı. Papyon taktığın için seninle alay etmelerine rağmen onu severek ve isteyerek takıyordun. Kısa paça pantolonun… Sonra adının Anton olması.
– Sen delisin bunlar saçmalık. Artık seni daha fazla dinlemeyeceğim.
– Pekala bir de şunu dinle öyleyse. Yarattığın her kuklanın gerçekte bir karakter olabileceğini oyuncakçıda sen söylemiştin hatırlıyor musun?
– Evet ama bununla ne ilgisi var?
– Ben senin kuklanım Anton. Ve bu da senin öykün. Öykünün sonunu merak ediyor musun?
– Hayırrr! Hayırr seni daha fazla dinlemek istemiyorum.

…

– Bay Anton’un evi değil mi bu?
– Silah sesi geldi, sizde duydunuz mu? Çabuk gidip bakalım, Anton karısını mı öldürdü yoksa? Kapı da açık… Aman Allah’ım. Bay Antonnnn! Bay Antonnn!
– Görmüyor musun, adam kendini şakağından vurmuş.
– Yapacak bir şey yok. Ailesine haber verin.
– Tanrı affetsin.

”Sevgili Bayan Fridaa, size bu haberi ne yazık ki üzülerek vermek zorundayım. Eşiniz Bay Anton, dün gece kendini vurarak intihar etti.”

Bay Anton ertesi gün, defnedildi. Çok sayıda insanın katıldığı bir cenaze töreninde, Anton’u tanıyan herkes gelmişti. Küçük Nicolas ne olup bittiğinden bir haber, babasına son kez veda ettiğinden habersizdi. Bayan Fridaa eve geldiğinde tüm kuklaları topladı ve oturdukları evin bahçesinde yaktı. Sadece kukla Anton’u yakmakta bir an tereddüt etti. Çünkü ölürken elinde olduğunu ona söylediklerinde, en yakın arkadaşı olan bu kuklayı yakmaktan vazgeçmişti. O yüzden oyuncakçıya giderek kukla Anton’u oraya bıraktı.

Kukla Anton misinaları yeniden takılarak oyuncakçının rafında kendisini satın almak için gelecek olan, sahne gösterileri düzenleyen genç adam Bay Smith’i bekliyordu…