Yer Altında Bir İncir Ağacı 🌳

Bu apartmana ilk taşındığımızda bizim dışımızda bir kaç ev sahibi ve bizim gibi yeni kiracılar bulunuyordu. Bina yeni olduğundan ve tam olarak 38 dairesi bulunduğundan; asansörün çalışmaması, otoparkın olmayışı, diğer dairelerdeki inşaat sesleri gibi sıkıntıları da haliyle devam ediyordu. Bu sesler bazen hafta sonu keyfimize limon sıkmaktan geri kalmadığı için, balkonda kahvemizi yudumlarken matkapla birilerinin duvarı delmesi, bizi eskisi kadar rahatsız etmiyordu. Çünkü her rahatsızlığın verdiği huzursuzluğu kendimce rahatlatıcı bir düşünce yapısına dönüştürmeyi başarmıştım. Tam olarak çakılan her çivi ve o çekicin verdiği her rahatsızlık, sonsuza kadar devam etmeyecekti. Binaya çakılması gereken 1 çivi daha çakıldı ve biz ondan kurtulduk. Evet tam olarak böyle bir düşünce ile kendimi avutuyordum.

Bir gün mecburi olarak dahil olduğum .… Apartmanı Sakinleri isimli whatsapp grubunda, binanın girişine demir kapı takılacağı konuşuluyordu. İyi madem taksınlar dedim. Ama beni rahatsız eden husus, yine o kapının beş metre kadar iç kısmında kalan bir incir ağacının kesilecek olmasıydı. Ağaç tahminen 10-15 yaşındaydı. Diğer bir husus, ağacın, hiçbir suretle kapıya ya da başka bir şeye engel olmamasıydı. Buna rağmen kesilmesi fikrini, yapmaları gereken yüce bir görevmiş gibi benimseyen ev sahipleri oy birliğiyle kesme kararı aldılar. Her ne kadar binada oturan bir kiracı olsam da, o ağacın kesilmesi içimi acıtmıştı. Şayet bir dut ağacı olsaydı bunu anlayabilirdim. Çünkü dutlar yazın yere çok döküldüğünden, her taraf yapış yapış ve çok kirli bir görüntü oluyordu. Ancak söz konusu bir incir ağacı olunca, dalda yetişen incirleri yiyecek olan serçeler için bile çok üzüldüm.

Aradan bir ay kadar bir zaman geçti. Bir de baktım ki, ağaç yeniden filizlenmiş. O kadar sevindim ki, yanına gidip yapraklarına dokundum. Mücadele ettiği için ona teşekkür ettim. Başkaları duydu mu bilmem ama açık açık ”ben yaşamak istiyorum” diyordu. Ancak ne var ki ağaç düşmanı bu insanlar, bir kaç gün sonra o filizlenen ağacı yeniden kesip, bu kez işleri garanti olsun diye üzerine beton dökmüşler. Cidden anlamak için kendimi çok zorladım ama haklı bir gerekçe bulamadım. Bir insan nasıl bu kadar kötü olabilirdi? Nasıl bir parça olsun sevgi olamazdı içinde? Anlamıyordum. Ve sanırım hayatım boyunca da bu tür insanları anlamayacağım.

İşte tüm bu süreçte kendimle de kavgalar ettim. O ağaç kesilmesin diye bir çaba gösterdim mi? Hayır. Peki sonradan filizlenince korumak için mücadele ettim mi? Hayır. Eeee bu durumda ne anlamı kaldı tüm bu yazdıklarımın? Sanırım vicdani bir hesaplaşma ya da adını koyamadığım başka türlü bir şey. Ancak yine de üzerine dökülen betona rağmen bir yerlerden filizlenecek gibi bir his var içimde. Belki de kendi suçluluk duygumu böyle bir hisle bastırmaya çalışıyorum. Şayet olur da filizlenirse, bu sefer sessiz kalmayacağım. Ve bu yazının son satırına gelip ”kurtardım” yazacağım. Eğer filizlenmezse, (ki bu ihtimali aslında düşünmek istemiyorum) bir ağacı kurtarabilme ihtimalim varken sessiz kaldığım için kendimi suçlu hissedeceğim. İtiraz etseydim belki yine kesilecekti ama ”en azından denedim” diyebilecektim. Oysa şu an içimdeki huzursuzluğun asıl sebebinin ”en azından denedim” diyemiyor olmak olduğunu gayet iyi biliyorum.

Son satır: