Hani meşhur bir laf vardır ya, ”insan hayatta iki kez ölür, birincisi nefes alıp vermeyi bıraktığında, ikincisi adını hatırlayan kimse kalmadığında” diye. Bazı bloglara girince nedensizce acaba yazarı öldü mü diye garip bir düşünceye kapılıyorum.

-Yok canımm hemen öyle karamsar düşünme, dediğinizi duyar gibiyim.

Haklı olabilirsiniz!

Belki evlenip barklanıp çoluk çocuğa karıştıktan sonra bu blog işlerini de bırakmıştır. Belki şifresini falan unutmuştur da öylece ortada kalmıştır blogu. Ya da ne bileyim sıkılmış bırakmıştır.

Ama nedense terk edilmiş, eski bir ev havası izlenimi bırakıyor bende o bloglar. Duvar boyaları dökülmüş, odasının tavanlarında örümcek ağları bulunan, camlarındaki tozdan dışarıyı bile göremediğiniz bir ev. Komşular olsa sorardık belki..

– Ne oldu hayırdır, ev sahibi epey bir zaman uğramamış herhalde bir bilginiz var mı diye.

***

Bugün tesadüfen denk geldiğim Papatyadunya da o bloglardan biri aslında. Bu tür bloglara rastlayınca nedense, blogların kaçınılmaz sonu gibi hissediyorum ve bu his anlamsızca içimi ürpertiyor. Bloga baktığımda gözüme profil açıklamasındaki şu sözler çarpıyor  :

Şehri İstanbul’dayım, sevgilimle huzur bulduğum evimdeyim. Yazıyorum, pişiriyorum en çok da paylaşıyorum…

Anlaşılan yemek tarifleri paylaşan ve sevdiceği ile mutlu mesut yaşayan bir kızcağızmış diyorum. Ama sonra ne oldu bellisiz..

Bu kadar da takılmamak lazım diyorum bir yandan ama, insanız işte Allah kahretsin. Bir yerden sonra şu saçma sapan satırlar yazdığımız ve adına blog dediğimiz şeye bir gönül bağı mı hissediyoruz nedir? Hani kedi, köpek falan severiz ya, bu da öyle bir şey. Bizler de blog sevicileriz. Zaten sürekli yazan biri için bir yerden sonra yeme-içme gibi zorunlu bir hale geliyor blog yazmak. Yazmayayım diyorsun ama duramıyorsun. Belki bir kaç ay ara veriyorsun ama en sonunda kürkçü dükkanı gibi dönüp dolaşıp yine geliyorsun.

***

Sanal ev gibi görmeye başladım artık blog denilen şeyi. Ev düzensiz ise, belli ki ev sahibi de yeni taşınmış diyorum. Uzun zamandır bir  şey yazmamış mı? Hatta bu uzun zaman dediğim süre 3-5 yıl kadar olmuş mu? O zaman da belli ki taşınıp gitmiş bu evden diyorum.

Her blogun kaçınılmaz sonu sanırım böyle olacak. Eklentiler bozulmuş, çoğu resim silinmiş falan, Sonra başkaları da o bloga girip vay beee sahibi en son 8 sene önce yazmış, belki de ölmüştür diye içinden geçirecek. Acıklı bir hikaye gibi lan!

Ölü bloglar derneği olsa sanırım tüm o bahsettiğim bloglar bu derneğin birer üyesi olurdu. Olaya ben mi çok duygusal yaklaştım ya da olayın kendisi mi duygusal bilemiyorum ama bu yazı da böyle oldu işte.

Güncelleme :

Bugün Tesadüfen sevgili blog yazarı arkadaşım Semih Keçecioğlu‘nun ”Tozlu ve yıkık blogların temizliği” başlıklı yazısına denk geldim. Semih öyle güzel bir şey düşünmüş ki; şimdiye dek bunu kimsenin nasıl akıl edemediğine şaşırdım. Yazımda da belirttiğim gibi kapanıp giden bloglardan bahsetmiştim. Semih ise şöyle bir şey düşünmüş : Gelin biz bu kapanan blogların yazarlarına bir şekilde ulaşıp (email, yorum, mesaj yoluyla) bir hal hatır soralım, onlara beklenmedik bir sürpriz yapalım demiş. İnce düşüncesinden dolayı kendisini gerçekten kutluyorum.