Evet farkındayım. Cümle bitiminin hemen ardından söylenen ”ama” kelimesi, öncesinde söylenmiş sözün ağzını burnunu kırıyor. Ama önce bir anlatacaklarımı dinleyin, sonra bu sorunu çözmenin yollarını hep birlikte arayalım.

İnstagram sayfamı takip edenler sokak hayvanları konusunda ne kadar hassas olduğumu az çok bilir. Ama geçenlerde yaşadığımız üzücü bir hadise yüzünden sokak hayvanları konusunda içsel bir çatışma yaşadığımı da belirtmek isterim. İnsan ne yazık ki kendi canı yanmadan anlayamıyormuş meğer. Sosyal medyaya düşen haberleri az çok hepimiz biliyoruz.

• Köpekten kaçarken ani bir reflekse yola atlayan çocuğa otobüs çarpması. (Haber bağlantısı)
• Saldırıya uğrayan küçük çocuklar veya saldırgan tür besleyen bilinçsiz hayvan sahipleri.
• Yine yakın zamanda kuduz nedeniyle hayatını kaybeden başka bir vatandaş. (Haber bağlantısı)

Konu çok hassas ve bir o kadar da ciddi farkındayım. O yüzden tarafsızca yaşadığımız olayı anlatıp, son sözü de yine size bırakacağım.

Geçen haftalarda çocuk arabası ve o arabadaki iki buçuk aylık oğlumuzla sokakta yürüyen eşime köpek saldırdı. (Saldırgan bir tür değil. Bildiğiniz sokak köpeği) Eşimi bacağından ısırmış ve eşim çocuk arabası olduğu için biraz cesur davranıp arabayı bırakmamış. Sadece çığlık atmakla yetinmiş. Isırıklı bir vaka olduğu için biraz tedirgin olduk tabi. Köpek resmen dişlerini geçirmiş ve diş izlerinin olduğu noktalarda kanama meydana gelmiş. Başta Adana/Seyhan ilçe belediyesi olmak üzere beş-altı farklı kişi ve kurumla iletişime geçerek durumu anlattık. Çünkü köpek hakkında (küpesi var mı hastalık taşıyor mu) gibi konularda hiçbir bilgimizin olmaması sebebiyle ayrı bir tedirginlik yaşadık.

Tutanak tutuldu, ekipler yönlendirildi ama bilin bakalım ne oldu?

Köpek yakalanamadı. Üstelik yakalama ekipleriyle de bir hayli ilginç sayılabilecek bir konuşma yaptık. Bana tam olarak şunları söylediler:

Abi yakalamaya geliyoruz köpekler kaçıyor. Eskiden (1 yıl önce) iğne tabancası kullanıyorduk ama gelen yeni bir yasa ile iğne tabancası yasaklandı. Arabayı tanıyorlar, kokusunu biliyorlar, görünce de kaçıyorlar. Bir de bazen bir köpeği almaya gittiğimizde orada yaşayan insanlar biz bu köpeği burada besliyoruz, alamazsınız deyip bizimle tartışıyor. Köpeği vermiyorlar. Falan filan…

Bu arada geçen gece de saat 00.30 sularında sokaktaki başka bir köpeğin, bir kadına saldırdığına şahit olduk. Kadın yara bere almadan bir şekilde binanın kapısından girmeyi başardı.

Kendi konumuza dönecek olursak eşim dört doz kuduz aşısı olmak zorunda kaldı. Köpek yakalanmadı, muhtemelen farklı vukuatları da olacak. Çünkü köpek hala dolaşıyor. Hatta geçenlerde yine denk geldim evin civarında. Yakından görünce de küpesinin olmadığını fark ettim. O da cidden ayrı bir sıkıntı. Dayanamadım ve konuyu bir de CİMER üzerinden yazdım. İlgili birimlere iletildi ama sonuç ne olur bilemiyorum.

Ama cidden şunu da merak ediyorum: Şayet eşim daha kötü yaralansaydı ya da o panikle çocuk arabasını devirseydi ve çocuğumuz zarar görseydi hesabını kim verecekti?

Evet biz de sokak hayvanlarını seviyoruz, biz de besliyoruz, yanlarını oturup oyun oynuyoruz, okşuyoruz. Ama!

Durum gerçekten sıkıntılı ve kontrol altına alınmalı diye düşünüyorum. Hani ateistin ateistliği uçak sallanana kadar diye bir laf var ya, bence hayvansevelerin sevgisi de kendi canı yanana ya da yitip gidene kadar diye düşünüyorum. Bu konuda ben bile yeterince empati kuramadığım için kendime şaşırdım açıkçası. Yazımın başında bahsettiğim içsel çatışmanın sebebi de buydu.

Son olarak minik bir anket ekleyerek yazımı burada noktalamak ve son sözü size bırakmak istiyorum.