Acının kendisi olsaydım keşke!

Keşke bir cümle arasında can çekişen en hüzünlü, en acı kelimelerden biri olsaydım da beni okuyan dillerin kalbini orta yerinden sızlatsaydım…

Onları da kendi hüznüme ortak edip, tüm bedenlerini huzursuzlukla sarsaydım… En tatlı rüyalarının ortasına karabasan olup çöksem, en tatlı hayallerine umutsuzluk olarak doğsaydım.

Ağaçları kökünden söken sert bir rüzgar olsaydım keşke…

Acil bir hastanın bulunamayan kanı, yeni doğan bir bebeğin kaybettiği anası olsaydım…

Yolunu kaybeden yolcunun, hiç bulamayacağı evi olsaydım.

Karıncanın sırtındaki yük, mazlumun sırtındaki kırbaç olsaydım keşke.

Acının kendisi olsaydım…

Ve beni candan seven vefakar dostlar bulsaydım kendime.

Terk edilmeler ben olsaydım keşke, her aldatılmanın yanında benim adım olsaydı.

Hiç gelmeyecek birinin beklediği ve onu bile bile bekleten olsaydım.

Bulutlar üstünde gezenleri, tepe taklak aşağı atan ben olsaydım.

Acının kendisi olsaydım keşke.

Ve beni candan seven vefakar dostlar bulsaydım kendime..

Kış mevsiminde yaprakları çalıp götüren hırsız ben olsaydım ve tüm çiçekleri ben soldursaydım keşke.

Damakta kötü bir tat, içten gelen bir kusma hissi olsaydım.

Avcının yavru ceylana attığı kurşun olsaydım keşke…

Bağlamanın kopan teli, türkünün yarım kalan sözü olsaydım.

Umut ışığı arayanların karanlığı, karanlık bekleyenlerin de ışığı ben olsaydım…

Acının kendisi olsaydım keşke.

Ve beni candan seven vefakar dostlar bulsaydım kendime…